Pierwsze zadrzewienia przydomowe wokół dworu w Świątkowicach są prawdopodobnie współczesne powstaniu folwarku, prawdopodobnie o tej samej co obecnie lokalizacji. Świadczy o tym chociażby zabytkowy ok. 600 letni cis na tyłach dworu lub (obecnie już nie istniejąca) ponad 300 letnia lipa pod którą wg lokalnej legendy, ówczesny dziedzic dworu podejmował obiadem Napoleona. W parku w jego centralnej części istnieje kilka innych drzew wyraźnie odbiegających swoim wiekiem i wymiarami od dominującego drzewostanu jak np. pomnikowe dęby szypułkowe. Jednakże zasadniczy kształt parku powstał równocześnie z budową dworu tzn. pod konie XVIII wieku lub najpóźniej początki XIX w. Są na to dowody pośrednie i bezpośrednie.



Pośrednim dowodem jest rozplanowanie ogrodu dokładnie wg zasad rozwiniętego ogrodu naturalnego łącznie ze zlokalizowaniem dworu w 1/4 jego rozciągłości od wjazdu, zlokalizowanie układu wodnego, skupienie zwartych kęp drzewostanów po obrzeżach parku przy zachowaniu otwartych osi widokowych i jego centrum. Charakterystyczny jest również układ części frontowej z eliptycznym podjazdem – poprzez aleje kasztanowców i w głębi swobodne kępy zieleni, bardziej ozdobne przy dworze i dziczejące w głębi parku – przecięte ciekiem wodnym. Jest to jakby dokładne odwzorowanie projektu ogrodu naturalnego.
Układ kwater i kształt obiektu jest zasadniczo nie zmieniony od jego założenia tzn. od początków XIX wieku świadczy o tym układ parku i usytuowanie najstarszych drzew ulokowanych w luźno rozrzuconych kwaterach otaczających pozornie chaotycznie centralną oś widokową parku przebiegającą środkiem parku wzdłuż jednej dłuższej osi.
Zgrupowane drzewa skupione są głównie na obrzeżu obiektu dla odizolowania wnętrza od wsi i gruntów ornych – ogólnie od mało atrakcyjnego krajobrazowo otoczenia. Środek parku zajęty jest przez polany widokowe oraz stawy. W latach 1900 – 1914 przeprowadzono gruntowną przebudowę parku mając na uwadze jego unowocześnienie i uatrakcyjnienie. Wprowadzono wówczas szereg gatunków iglastych oraz egzotycznych – świerki pospolite, modrzewie, jodły, żywotniki, karaganę itp. Również z tego okresu pochodzi aleja grabowa okalająca park od południowej i zachodniej strony odcinając wnętrze parku od zabudowy wiejskiej. Wówczas to powiększono park o część zachodnią ,, doprowadzając go do drogi biegnącej od wsi do stawu tak jak jest obecnie.
W takiej formie park przetrwał do lat 55 – 60 kiedy to w ramach nie przemyślanej akcji wprowadzono do parku zadrzewienia topoli szybko rosnącej i to w jego najbardziej ozdobnej frontowej partii. Wysadzono aleję topoli przecinając eliptyczny podjazd oraz zadrzewiono skośne do dworu osie widokowe po jego skrzydłach. Obecnie aleja topolowa została wycięta podczas
kapitalnego remontu dworu i zespołu dworsko parkowego. Wiele starych drzew zamarło zaatakowanych przez opieńkę miodową i inne grzyby pasożytnicze, szczególnie nieodporne okazały się malownicze buki i świerki. Szereg polan widokowych zarosło samosiewami i krzewami.
Z chwilą kiedy zmienił się właściciel zespołu parkowo – dworskiego, 10 hektarowy park został ogrodzony murem z kamienia wapiennego zamknięty bramą metalową – kutą stał się całkowicie niedostępny dla miejscowej społeczności.